Όπως έγραψα κι αλλού εδώ μέσα, αγαπώ και τα quartz και τα μηχανικά, το καθένα για τον κόσμο που πρεσβεύει... Θα συμφωνήσω ωστόσο πάρα πάρα πολύ με τον Σπύρο στο προηγούμενο post, γιατί είμαι ρομαντικός. Μάλιστα θα έδινα και μια παραπέρα ώθηση στην σειρά που τα θέτει ο Σπύρος... Πρώτα live μουσική, μετά αναλογική πηγή και αναπαραγωγή. Πρώτα το απίστευτο ηλιβασίλεμμα, μετά η κούκλα Nikormat ή Lubitel ή Hasselblad. Πρώτα το μηχανικό, μετά το ηλεκτρονικό ρολόι. Ίσως φταίει η ψευδαίσθηση της μακροβιότητας, ίσως η τάση επιστροφής στο παρελθόν που δικαιολογείται απόλυτα από τα ανθρώπινα βιώματα του χθες, κόντρα στα απάνθρωπα του σήμερα... Και, αλήθεια, χίλιες φορές το σημερινό ταπεινό μπριάμ που μαγείρεψε η ηλικιωμένη μητέρα μου με ψωμάκι από τον φούρνο τηε γειτονιάς και βαρελίσια φέτα, από το γκλαμουράτο γεύμα των 150€ στην βεράντα του Athens Lycabetus St.George. Η αίσθηση έχει άρωμα, χρώμα και μνήμες. Και δεν αγοράζεται, ούτε πουλιέται. Τα ρολόγια, τα μηχανικά, είναι πιο κοντά σε αυτό. Κι ας κοστίζουν...
