Συνολικό μήκος αγώνα, 44 χιλιόμετρα.
Αφετηρία από υψόμετρο μόλις 3 μέτρων, ανάβαση σχεδόν αδιάλειπτη μέχρι τα 2.780μ., που καλύπτεται στα πρώτα 21 χιλιόμετρα.
Στη συνέχεια, πέρασμα από ό,τι γκρεμίδι υπάρχει και μετά από εξοντωτική για τα γόνατα κατηφόρα, κατάληξη στο Λιτόχωρο.
Συνολική υψομετρική διαφορά, 3.200 μέτρα!
Οι υψομετρικές διαφορές στην κλασσική μαραθώνια διαδρομή της Αθήνας, που θεωρείται και "δύσκολη", είναι μόλις...
Οι δυνάμεις που απαιτούνται είναι εξωπραγματικές..
Ένα μέτρο σύγκρισης: Ας ξεχάσουμε την ανάβαση και ας υποθέσουμε ότι ένας καλός πεζοπόρος (που ας πούμε κάνει 2 βουνά τον μήνα, σταθερά) βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής (περίπου στο σημείο 7 του χάρτη) και αρχίζει να κατεβαίνει "γρήγορα".
Μέχρι το Λιτόχωρο θα χρειασθεί ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ γύρω στις 8+ ώρες.
Όταν φθάσει και καθήσει κάπου, θα κάνει τον σταυρό του αν θα ξανασηκωθεί λόγω των καταπονημένων γονάτων.
Υπόψη, την συγκεκριμένη κατάβαση δεν την κάνει σχεδόν ποτέ κανείς Ορειβατικός Σύλλογος γιατί είναι
φοβερά κοπιαστική.
Χαρακτηριστικά γκρεμίδια.
Για πεζοπορία το καλοκαίρι, είναι μια χαρά.
Όταν όμως ο αθλητής έχει καλύψει σε (ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 2 ΩΡΕΣ) 2.900 υψομετρικής διαφοράς και τρέχει πετώντας πάνω από χιονούρες, είναι άθλος!
Πραγματικά, στον αγώνα αυτόν δεν υπάρχει τίποτα "ανθρώπινο"!
Ιδιαίτερη αναφορά νομίζω αξίζει η εικονιζόμενη (που φαίνεται και στην πρώτη φωτό).
Την αποκαλούν δικαίως "θεά του Ολύμπου", αφού έχει λάβει μέρος 12 φορές στο Olympus Marathon, χώρια τους πάμπολλους Χειμερινούς αγώνες στον Όλυμπο που έχει τρέξει.
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Πολωνίας, δίπλα στο ’ουσβιτς.
Όταν ήταν μικρή είχε κάποια τάση παχυσαρκίας και οι γονείς της την παρακινούσαν να αθλείται.
Έβαζε λοιπόν νοερά μόνη της μια διαδρομή ανάμεσα σε δύο δένδρα και έτρεχε.
Στο σχολείο είχε μάθει για τον Όλυμπο και το όνειρό της τότε ήταν μία φορά στη ζωή της να τον δει.
Όχι μόνο τον είδε, αλλά τον "ίσιωσε"!
Έχει τον καλύτερο χρόνο στις Ελληνίδες (από το 2008, 6.09.26"), τον οποίο μάλιστα κατάφερε να κάνει ενώ είχε σπάσει το χέρι της σε δύο σημεία, σε κάποιο πέρασμα της κορυφής.
Την λένε Ιρίνα και έχει την Ελληνική υπηκοότητα εδώ και 30 χρόνια.
Στον αγώνα λαμβάνει μέρος τρελός αριθμός αθλητών (μέχρι και 700), με συμμετοχές από 19 χώρες.
Τρέχουν μέχρι και Σέρπα των Ιμαλαίων..
Κλείνοντας, ας πω κάτι ακόμα που μου έχει φανεί εντυπωσιακό.
Οι αθλητές στον τερματισμό είναι οπωσδήποτε καταπονημένοι.
Οι περισσότεροι ξαπλώνουν σε ειδικά προετοιμασμένα περίπτερα και δέχονται μασάζ, πίνουν υγρά κλπ.
Έχω προσέξει ότι οι κορυφαίοι, οι πέντε-δέκα πρώτοι ας πούμε, ξεκουράζονται ελάχιστα και μερικοί αφού αλλάξουν ρούχα, βολτάρουν χαλαρά στο Λιτόχωρο, κυριλέ και άνετοι, σαν να βγήκαν για καφέ.
Μάλιστα, μια χρονιά ένας Ισπανός που νομίζω ήταν και ο νικητής, είχε κάτσει δίπλα μου σε μία καφετέρια και κατέβαζε 4-5 γαλακτομπούρεκα και καταίφια.
(και βέβαια εννοείται ότι του έριξα στα αυτιά στο συγκεκριμένο "άθλημα"..
).
