Καλημέρα σας κι από εμένα, πολύ ωραία συζήτηση σε πολιτισμένο επίπεδο και με τεκμηριωμένες απόψεις.
Να προσθέσω κι εγώ κάτι (opinions are like assholes, everyone's got one που έλεγε και ο Dirty Harry...)
Τα πρότυπα αλλάζουν. Είναι η δουλειά τους να αλλάζουν καθώς οι ρόλοι των κοινωνικών ομάδων μέσα στον κοινωνικό ιστό μεταλλάσσονται είτε βίαια λόγω συνθηκών είτε λόγω κοινωνικών κατακτήσεων.
Ας σκεφτούμε πόσο άλλαξε το σύνηθες πρότυπο της γυναίκας και η θέση της στην κοινωνία και την οικογένεια τον προηγούμενο αιώνα (1900 - 2000): από κτήμα του άντρα - αφέντη (που συχνά δε διάλεγε) και αποκλεισμένη ακόμα και από τα κοινά (οι γυναίκες ψήφισαν ισότιμα το 1956) σε ανεξάρτητη κοινωνική μονάδα με εργασία (συχνά καλύτερα αμειβόμενη από τον άνδρα), δικαιώματα, μόρφωση, παντελόνια, τσιγάρο, αυτοκίνητο και κινητό. Είναι οικονομικά ανεξάρτητη, και προτιμά να μείνει με τους γονείς ή να χωρίσει από το να έχει ένα βλάκα να της τα ζαλίζει.
Το πρότυπο άλλαξε, δεν άλλαξε όμως η αρχή : όσο "μαμά" ήταν τότε , τόσο "μαμά" είναι και σήμερα, και τα παιδιά της δεν αποτελούν μικρότερη αξία γι αυτήν σήμερα από ότι πρίν από 100 χρόνια.
Αντίστοιχα άλλαξε και το πρότυπο του άνδρα : από τον πολλά βαρύ τύπο που δεν σηκωνόταν να βάλει ούτε νερό να πιει, πηδούσε κι έδερνε χωρίς συγκατάβαση, άναβε τα τσιγάρα και γαμοσταύριζε σε κάθε περίπτωση, μεταλλάχθηκε σε ένα τύπο που ξέρει από μόδα, αλλάζει το μπέμπη, πάει super market, μπορεί που και που να σφουγγαρίζει ή να μαγειρεύει χωρίς να φοβάται μην τον πούνε αδελφή.
Το ανδρικό πρότυπο άλλαξε βίαια και αναγκαστικά ακολουθώντας την κοινωνική εξέλιξη της γυναίκας : Όπως λέει κι ένας φίλος "Δεν μας έχουν ανάγκη πλέον". Οπότε έπρεπε να προσαρμοστούμε.
Όμως παραμένει ο ίδιος (ίσως και καλύτερος) "μπαμπάς". Πάντα θα θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του και πάντα θα νοιάζεται ασχέτως αν φοράει σκουλαρίκι ή έχει κάνει αποτρίχωση.
Πρέπει να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας τα πρότυπα από τις αξίες. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, όπως και το κραγιον και τα ψηλοτάκουνα δεν κάνουν την γυναίκα.
Τα πρότυπα αλλάζουν, μεταλλάσονται, συμπιέζονται, αμφισβιτούνται και ξεχειλώνουν ανα τους αιώνες.
Και δεν επιβάλλονται με νόμους. Κάθε τέτοιος νόμος είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Αυτά που μένουν ίδια είναι οι "αξίες", οι "αρχές".
Ο μπαμπάς και η μαμά, δεν είναι πρότυπα, είναι αξίες. Είναι εντυπωμένα στην φύση μας.
Δεν ανησυχώ για τις αξίες γιατί σε όλες τις μεταλλάξεις των προτύπων υπήρχαν πάντα εκείνοι που έλεγαν ότι "καταστρέφεται η κοινωνία" και "πλήττεται ο θεσμός της οικογένειας". Από τον σάλο που έγινε το 1921 όταν ο Τσαλδάρης "τόλμησε" να θέσει θέμα ψήφου των γυναικών, το ζειμπέκικο (ανατρέξτε στις εφημερίδες του 1920 να διαβάσετε για τον χορό που καταστρέφει την κοινωνία!), το ρόκ που θα έριχνε τα παιδιά τους (εμένα δηλαδή) στα χέρια του σατανά, τις εκκλησίες που δεν επέτρεπαν γυναίκες με παντελόνια (αλήθεια τί ανήθικο έχει το παντελόνι?) και άλλα πολλά.
Οι gay κοινότητες αναζητούν και εν μέρει έχουν πετύχει την εξίσωση των ρόλων των ιδιο-γονεϊκών οικογενειών με τις λεγόμενες straight. Και αυτοί στην ίδια λούμπα έχουν πέσει : Θέλουν να αλλάξουν το πρότυπο γιατί στο μυαλό τους το έχουν εξισώσει με την αξία. Κάνουν μία τρύπα στο νερό. Αφ' ενός βάζουν απέναντί τους ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αφ ετέρου αντί να αποδεχθούν την διαφορετικότητά τους προσπαθούν να γίνουν ίδιοι ("ιδιοι", όχι απλά ίσοι) με κάτι που το βρίσκεται εδώ και 70000 χρόνια στο ανθρώπινο dna.
Αν θα δικαιωθούν (όχι νομικά αλλά κοινωνικά) θα το δείξει η ιστορία.
Καλή σας ημέρα
