Πήγα και απο τον Καπετανάκη, όχι με αυτόν που έχει ντούγκλα το μουστάκι, αυτόν με τα ρολόγια...
Πίκρα είναι το μόνο που έχω να δηλώσω.
Ανοιχτός μεν, αλλά μου έδωσε την εντύπωση ότι έχει να ασχοληθεί με το κατάστημα του από τους Βαλκανικούς πολέμους.
Κάτι μοντέλα ρολογιών ξεχασμένα (μάλλον) και γενικά μία αίσθηση εγκατάλειψης. Το παιδί που ασχολήθηκε μαζί μου ευγενέστατο μεν, αλλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο ενδιαφέρον.
Πήγα και απο τη στοά Φέξη αλλά δεν κατάφερα να εντοπίσω που υπάρχουν Glycine εκεί μέσα.
Πάντως το "σκληροπυρηνικό" κέντρο τις απογευματινές ώρες, απέχει πολύ από το πως ήταν κάποιες δεκαετίες πριν που ήμουν εκεί κάθε μέρα... Σα να έχει "παρακμάσει" ένα πράγμα
Ακόμα και στην "καρδιά" του Κολωνακίου, μου φάνηκε ότι δεν είχε τόσο κόσμο όσο παλιότερα.
Κρίμα γιατί το -ζωντανό- κέντρο της Αθήνας το έχω συνδέσει με τα καλύτερα χρόνια μου...