Μπράβο Άγγελε, με μόλις δύο κινήσεις σου, τις τελευταίες, δηλαδή το ex-arvac BOCTOK και τώρα τον κινέζικο χρονογράφο κατάφερες να συλλάβεις την εσάνς του όλου πράγματος. Το έχεις ξανακάνει βέβαια, και με άλλα ρολόγια, όπως κάθε ΜΗ watch-snob. Δεν είναι κι εύκολο αυτό, να πετύχεις δηλαδή την ουσία, φαντάσου ότι άλλοι την ψάχνουν ακόμη σε κουτιά και αυτοκόλλητα, ακόμη δε και στο εξωτερικό χαρτόνι που προστατεύει τις κούτες καθαυτές. Ή στο να σνομπάρουν τα ρολόγια των αλλωνώνε. Γνώμη μου, για την εκδοχή που απέκτησες καλύτερα ν' αποφύγεις το Nato, θα σου κρύψει τη θέα προς τη μηχανή και θα ψηλώσει άσκοπα την ήδη παχουλή κάσα. Περιμένουμε ένα αναλυτικό review. Της προκοπής.
Στον δε φίλο maestro, που φαίνεται πως υποφέρει χωρίς εμένα, θα πω δύο πράγματα, πρώτον ότι θα προσπαθήσω εφεξής να γράφω συχνότερα, δεύτερον πως ότι και να λένε, εμένα πάντα μ' άρεσε περισσότερο το αντατζιο ντι μόλτο του δευτερου μέρους, παρά το δημοφιλέστερο αλέγκρο μα νον τάντο του τρίτου. Για το έργο 47 μιλάω και πάντα με δύο προϋπόθέσεις, το βιολί να είναι Στραντιβάρι και ο βιολιστής Εβραίος, τίποτ' άλλο.
Κατά τα λοιπά, θα χαρούμε να δούμε και σήμερα στο καρπό του το βαρύτιμο ολόχρυσο τρόπαιο, που το σήκωσαν κάποτε όλες οι μυθικές ομαδάρες, από Ουρουγουάη μέσα στο Μαρακανά ίσαμε την Αρχεντίνα του Ντιεγκίτο, ίσως δε και ο Μανώλης ο Αγγελόπουλος himself
