Α, δεν γινόταν έτσι όπως νομίζεις, τουλάχιστον όχι επί κραταίας Ενώσεως, όχι στον ένδοξο Ερυθρό Στρατό. Η ανακατάληψη του υψώματος άρχιζε μ’ ένα μπαράζ Κατιούσα. Αυτό δεν χρειαζόταν ρολόγια ακριβείας, μόνον ακριβείς βολές –και πάλι, όχι αναγκαία. Ένα λεπτό πάνω, ένα λεπτό κάτω, δεν έπαιζε ρόλο, σημασία είχε το ύψωμα να γίνει ίσωμα από τον βομβαρδισμό και το ηθικό του εχθρού, των επιζησάντων εν πάση περιπτώσει, να πάρει την κατιούσα. Έπειτα εφορμούσαν τα Τ34. Και πάλι, ένα λεπτό πάνω, ένα λεπτό κάτω, δεν είχε σημασία. Στο τέλος επιτίθεντο τα στρατά, χωρίς –ομοίως- να έχει ιδιαίτερη σημασία η ακρίβεια του δευτερολέπτου. Τι να νικήσεις 15.00 ακριβώς, τι να νικήσεις 15.10, ποιός νοιάζεται ; Όσο για τους δύστυχους Γερμανούς, σε τι άραγε τους βοήθησε η ακρίβεια όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον Ερυθρό Στρατό ; Έτσι κι αλλιώς τα ρολόγια τους σε σοβιετικούς καρπούς κατέληξαν. –Τι, όχι ;
Σε αυτό δεν έχεις και άδικο. "Στο περίπου" ήταν τα πάντα. Τι πέντε λεπτά πάνω, τι πέντε λεπτά κάτω...
Πάντως, αφού πιάσαμε αυτή την ευχάριστη συζήτηση, θυμάμαι ένα (εκ των πολλών) εξαιρετικών ντοκυμανταίρ που είχα δει για την μάχη του Στάλινγκραντ. Απίστευτες καταστάσεις. Αυτό δε που με είχε εντυπωσιάσει ήταν το ότι ακόμα και στο τέλος, όπου η Γερμανική στρατιά είχε μείνει, παγωμένη, εγκλωβισμένη, πεινασμένη κλπ. και ο επικεφαλής της (Πάουλους αν δεν κάνω λάθος) εκλιπαρούσε τον Χίτλερ να παραδοθούν για να μην αποδεκατιστούν, ο πανύτρελος όχι μόνο του το απαγόρευσε αλλά τον έχρησε και στρατάρχη. Ουσιαστικά δίνοντας του το μήνυμα ότι καλύτερα να σκοτωθούν όλοι, παρά να παραδοθούν.
Ευτυχώς σε μία στιγμή έκλαμψης, ο τύπος αποφάσισε να παραδοθεί με τους άντρες του. Εικάζω ότι το θεώρησε καλύτερη option από το να πεθάνουν τελικά όλοι...
Τέλος πάντων. Τι λέγαμε;
Α ναι ! Είπαμε. Αν θέλουμε χρονομετρία τάξεως Quartz παίρνουμε ένα Planet Ocean...
´Αντε και κανένα Grand SEIKO
