Πως από ένα μάχιμο ιστορικό ρολόϊ φτάσαμε να μιλάμε για το σέρβις της Ρόλεξ στην Ελλάδα.... 
-Γιατί, το Rolex δεν είναι μάχιμο ιστορικό ρολόι ;
Οκέϋ, εντόπισα το οικείο topic και κατατοπίστηκα τροχάδην (με κοροϊδεύατε, παλιόπαιδα, ότι η κυρία Λίτσα είναι τάχα μου κομάντο και αλεξιπτωτίστρια. Το σημειώνω αυτό). Τι πιστεύω : Ότι η πολιτική της Rolex είναι να μην καλύπτει με την εγγύησή της ζημιές τέτοιες, όπως εν προκειμένω η θραύση του ρότορα), που η αναγνώρισή τους σαν πιθανών υπό συνθήκες φυσιλογικής χρήσης θα έθετε εν αμφιβόλω την αξιοπιστία της. Μπορεί να σπάσει ένας ρότορας τυχαία ; Φυσικά και μπορεί, για μηχανές μιλάμε, υπάρχει πάντα ένα Χ ποσοστό αστοχίας, δεν ξέρω πόσο, μικρό, ελάχιστο, απειροελάχιστο, δεν έχει σημασία, αλλά υπάρχει.
Εμπορικά, τη Rolex δεν την συμφέρει να συνομολογήσει (ανταποκρινόμενη στην εγγύησή της αυτό ακριβώς θα έκανε) την ύπαρξη του ποσοστού αυτού. Προτιμάει έναν στους χίλιους ή έστω έναν στους εκατό δυσαρεστημένους πελάτες, παρά τη διάδοση μιας φήμης ότι "καινούργιο Rolex σταμάτησε στα καλά καθούμενα να δουλεύει, αλλά είναι καλοί άνθρωποι και μου το έφτιαξαν εντός εγγύησης". Μην ξεχνάμε, δεν πουλάνε εγγυήσεις, ρολόγια πουλάνε, ρολόγια στιβαρά και αξιόπιστα. Η εγγύηση έπεται. Όσο και να χτυπιέμαι εγώ ότι δεν έκανα τίποτε στο ρολόϊ που να δικαιολογεί σπασμένο ρότορα, το πάνω χέρι το έχει de facto η Rolex. Και στο πίσω μέρος του μυαλού των περισσοτέρων -συλλογική συνείδηση το λένε αυτό το έργο- η αντίληψη που σχηματίζεται είναι πως η κυρία που φορούσε το ρολόϊ "
δεν μπορεί, κάπου θα το κοπάνησε και δεν το θυμάται", διότι "
Rolex είναι αυτή, δεν σπάνε τα ρολόγια της στα καλά καθούμενα". -Όχι ;
Ναι. Σπάνε. Σπάνια. Αλλά σπάνε. Στα καλά καθούμενα.
