Μερικές φορές την άτιμη την ελληνική γλώσσα την κάνεις να φαίνεται τόσο απλή και τόσο όμορφη.
Ναί, είναι άτιμη φίλε grecellin και θα παραμείνει έτσι, δύσκολα θα εκτιμηθεί, αν ποτέ, η τιμή της ως αξία και ακόμη δυσκολότερα η τιμή της ως συμβολή.
Δεν φαίνεται, είναι απλή και όμορφη, αλλά πρέπει να ξέρει τις λέξεις. Ολοένα και λιγότερο μαθαίνουμε για αυτές
τις λέξεις, επιλεκτικό στένεμα του μυαλού. Ακούω συχνότατα τη φράση: Πως να το πώ, και με θλίβει.
Όνειρα δεν βλέπω. Τουλάχιστον όχι πια.
Το ρολόι αυτό όμως το 'χω ονειρευτεί. Με έχει επισκεφτεί στον ύπνο μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το σφίξιμο στο στομάχι όταν το κούμπωσα στο χέρι μου και κοίταξα στο καντράν.
Η αρμονία.
Ο χορός των δεικτών του χρονογράφου και της ώρας σε άψογη συνεργασία, ζηλευτός.
Η τεχνολογική αρτιότητα.
Ξύπνησα και κοίταξα, με μια κρυφή όσο κι ανόητη ελπίδα, το χέρι μου. Δεν υπήρχε φυσικά κανένα Duomètre à Chronographe. Έφτιαξα καφέ και μπήκα στο γραφείο. Ωραίο πράγμα το ζεστό, πηχτό καϊμάκι του ελληνικού το πρωί. Μερικά πράγματα είναι απτά, τα γεύεσαι εύκολα. Κάποια άλλα μένουν στη σφαίρα της φαντασίας, διότι απλώς είναι ... φανταστικά.
Διαβάζοντας την περιγραφή σου φίλε nin, δεν είδα μόνο το ρολόι, δεν είδα μόνο την ζηλευτή χορογραφία των δεικτών χρονομέτρου και ώρας, δεν είδα μόνο την τεχνολογία, δεν είδα μόνο την αχνιστή κούπα με τον ελληνικό καφέ, είδα και κάτι ακόμη, όσο κανείς μπορεί το δει.... Είδα την αρτιότητα.
Τέλος για μένα,
αφού υπάρχει, το πότε η το ποτέ δεν έχουν και τόση σημασία.
Εξακολουθώ όμως να αναρωτιέμαι,
Πότε ή Ποτέ , μάλλον είναι στη φύση μου....
