Άντε να το πάρουμε από την αρχή.
ηταν οι χρονογραφοι που κυριαρχουσαν επι δεκαετιες και ετρεφαν ολες τις ταξεις της ωρολογοποιιας.
Οι χρονογράφοι της Λεμανία φορέθηκαν στην Ωμέγα, την Τισό και την ίδια τη Λεμανία, μιας κι όλες τους ήταν σε μία κοινοπραξία, από το 1932 μέχρι το 1981 που πουλήθηκε η Λεμανία στην Πιαζέ. Μεγάλη η Ωμέγα, καλή η Τισό και συμβόλαια στρατιωτικών ρολογιών (κυρίως) η Λεμανία, αλλά αυτό δε λέγεται κυριαρχία και τροφοδοσία όλης της ωρολογοποιίας. Στις επόμενες δεκαετίες εξόπλισε δεκάδες εταιρίες με 5100 και 1872/3. Όλες τους όμως ήταν μικρές (πλην της προβληματικής Χόιερ 1983-1985) και η 7750 ήταν ο κυρίαρχος.
Ο Ελ Πριμέρο ήταν σε παραγωγή μόνο για λίγα χρόνια από το 1969 μέχρι τα μέσα του 70 και πλην των Ζενίθ φορέθηκε και στα αμερικάνικα Μοβάντο. Η Ζενίθ ήταν μικρή εταιρεία με μκρό δίκτυο διανομής. Στα μέσα του 70 η Ζενίθ κατέστρεψε (ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον) τις εργαλειομηχανές του Πριμέρο. Στις αρχές του 80 τον ανέστησε η Εμπέλ (μία πολύ δυνατή εταιρεία). Αργότερα φορέθηκε κι από η Ρόλεξ.
Μπορεί η Λεμανία κι ο Πριμέρο να ήταν σημαντικές μηχανές αλλά με κανένα τρόπο δεν ήταν οι κυρίαρχοι της εποχής τους. Η Λεμανία, κυρίως με την 5100, εξόπλισε μικρές εταιρείες, ενώ με την 1872/3 μπήκε και στα σαλόνια της ΥΩ, βλέπε Πατέκ και Βασερόν. Ο Πριμέρο φορέθηκε κυρίως από τις μεγάλες Εμπέλ και Ρόλεξ και σε λίγα ρολόγια από άλλες εταιρείες όπως η Χόιερ, η Πανεράι, η Παρμιτζιάνι και πρόσφατα η Ουμπλό.
