Λοιπόν τώρα με όλη τη φάση Rolex vs SEIKO και την ατάκα της Marga περί android και IOS, σκεφτόμουν πόσο ευτυχισμένος άνθρωπος είμαι, που δε φανατίζομαι εν γένει. Ούτε με ομάδες, ούτε με ρολόγια, ούτε με αυτοκίνητα, ούτε με τηλέφωνα. Και πόσο "τυφλό" σε κάνει ο ανούσιος φανατισμός.
Διότι
ΕΑΝ δεν είσαι μεγαλομέτοχος εταιρίας, ή δεν έχεις
άλλα άμεσα ή έμμεσα οφέλη για να υποστηρίζεις κάποια συγκεκριμένη εταιρία, δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος να φανατίζεσαι.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα μου, αφορά σε αυτό που ανέφερε η Marga. Το android vs IOS που έχει ταλανίσει επί τόσα χρόνια τόσο κόσμο. Χωρίς κανένα λόγο φυσικά, καθώς αμφότερα τα συστήματα έχουν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους.
Ήμουν στις "πρώτες φουρνιές" ανθρώπων που είμασταν μέσα στην κινητή τηλεφωνία. Μιλάμε για το 1998-99, τότε που η ΝΟΚΙΑ, η ERICSSON, η MOTOROLA (αν υπάρχει κάποιο ορθογραφικό στα brands συγχωρείστε με...) ήταν οι κραταιές δυνάμεις στην κατασκευή κινητών τηλεφώνων.
Τότε που τα κινητά είχαν κουμπιά, μικρές οθόνες, αστεία γραφικά και αυτονομία μπαταρίας 4-5 ημέρες.
Τότε που οι Ασιατικές εταιρίες δεν είχαν μπει ακόμα δυναμικά στο παιχνίδι.
Τότε που οι προσπάθειες για "smart phones" ήταν κάτι ανεκδιήγητα κινητά με λειτουργικό Microsoft. Τα οποία είχαν όλα τα προβλήματ που είχαν και οι υπολογιστές με τα λειτουργικά της Microsoft. Το τι αποτυχημένοι συγχρονισμοί, reset, κλπ. μας είχαν ταλαιπωρήσει, ούτε που τα φαντάζεται κάποιος που έχει ξεκινήσει με smart phones.
Τότε λοιπόν, η Apple ήταν μία εταιρία με φανατικό αλλά μικρό κοινό, ειδικά στην Ελλάδα. Πανάκριβοι υολογιστές, "κλειστό" σύστημα, αν έπαιρνες υπολογιστή Apple ήσουν κάτι σαν ναυαγός μέσα σε ένα πέλαγος πληροφορικής.
Apple είχαν και χρησιμποιούσαν άνθρωποι που το επάγγελμα τους ήταν σχετικό με φωτογραφία, ή με επεξεγασία κειμένου. Ένα σχετικά μικρό και συγκεκριμένο κύκλωμα...
To 2007 αν θυμάμαι καλά, έσκασε μύτη και το πρώτο i-phone. Ή κάπου εκεί τέλος πάντων.
Ειχα αποχωρήσει από την εταιρία κινητής μεν, αλλά και πάλι η δουλειά μου ήταν σε αυτό το χώρο. Είχαμε λανσάρει κάτι μουσικές υπηρεσίες (portal) και φτύναμε αίμα για να κάνουμε σωστά το rendering σε όλες τις συσκευές. Πολύ κλάμα λέμε...
Ευτυχώς πάντα ήμουν κυρίως στο εμπορικό κομμάτι και όχι στο αμιγώς τεχνικό. Εικάζω ότι τα παιδιά που έκαναν την υλοποίηση, από τις κατάρες που έριχναν με αυτά τα θέματα, έχουν ήδη μία θέση στην...κόλαση
Όταν πιάσαμε τα πρώτα i-phone στα χέρια μας, οι άνθρωποι που είχαμε φτύσει αίμα με ένα σωρό κινητά, καταλάβαμε ότι αυτό το τηλέφωνο, από μία εταιρία με μηδενικό background στην κινητή, σηματοδοτούσε μία νέα εποχή. Όπως και έγινε τελικά.
Με βασικό "όχημα" το GUI που είχε. GUI = Graphic User Interface για όποιον δε γνωρίζει το αρκτικόλεξο.
Σε μία εποχή που κάθε εταιρία είχε το δικό της "menu" όπως λέγαμε τότε, βγήκε μία εταιρία με μεγάλο βάθος στο θέμα της "επικοινωνίας" του χρήστη με τον υπολογιστή (ήδη οι Mac είχα εκτοξευθεί σε επίπεδο δυνατοτήτων, interface και...τιμής) και έβγαλε ένα τηλέφωνο το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε νοήμων άνθρωπος σχετικά γρήγορα. Δε χρειαζόταν να διαβάσεις οδηγίες. Είχε το απολύτως καλύτερο menu. Το χρησιμοποιούσες διαισθητικά. Υπενθυμίζω ότι τότε δεν υπήρχαν ακόμα όλες οι δυνατότηες που υπάρχουν σήμερα. Τα πράγματα ήταν ακόμα σχετικά απλά.
Τότε ξέσπασε και ο πρώτος "πόλεμος" μεταξύ των (επί χρόνια) καταπιεσμένων Apple-fans και των υπολοίπων. Οι μεν πανηγύριζαν, οι δε κατηγορούσαν το i-phone ως fashion item, ως "άσχετο" με τηλέφωνα κλπ.
Καλώς ή κακώς το i-phone εκτός των απίστευτων καινοτομιών που έφερε "έσερνε" και όλες τις παθογένειες της "μαμάς εταιρίας". Τουτέστιν τη λογική του "κλειστού συστήματος". Τη λογική του ότι ο κατασκευαστής ήθελε 100% έλεγχο και στο hardware και στο software. Μία λογική που ήταν το "ευαγγέλιο" τους Steve Jobs" και η οποία κάποιες φορές παραλίγο να φέρει την Apple στα "βράχια" της τεχνολογίας. Όμως τελικά αυτό είναι το trademark της Apple, είναι αυτό που τη χαρακτηρίζει ακόμα σα φιλοσοφία.
Το "δια ταύτα" ήταν ότι η Apple από το "πουθενά" όσον αφορά τα κινητά τηλέφωνα, πήρε και τα σώβρακα σε εταιρίες που είχαν μεν τεράστια ιστορία, αλλά άργησαν να αντιληφθούν ότι το παιχνίδι άλλαζε...
Ως κάτοχος και χρήστης i-phone πάνω από δεκαετία, πάντα τα αγαπούσα, πάντα τα θεωρούσα κορυφαία και μάλιστα έστησα και το δικό μου "οιοσύστημα" γύρω από αυτό, αγοράζοντας και έναν MacBookPro έπειτα από κάποια χρόνια. Πάντα απολάμβανα την ποιότητα κατασκευής και του τηλεφώνου και του laptop και κυρίως την άψογη "συνεργασία" μεταξύ τους.
Και φυσικά κάτι άλλο που με "κράτησε" στην Apple ήταν το απίστευτο i-tunes, το οποίο επίσης σηματοδότησε μία τεράστια αλλαγή σε όλη την μουσική βιομηχανία: το "πέρασμα" στην digital εποχή. Έργο και αυτό του ιδιοφυούς Steve Jobs και της επιμονής του...
Δεν είχα μπει όμως ΠΟΤΕ στο trip της σύγκρισης μεταξύ των δύο συστημάτων, ειδικά μετά την ραγδαία άνοδο του Android. Θυμάμαι μόνο που κάποτε (αρκετά χρονάκια πριν) είχα προσπαθήσει να συμβιώσω με ένα τηλέφωνο με Android και μου ήρθε να το πετάξω απ΄το μπαλκόνι, καθώς ακόμα και το να στείλω ένα απλό SMS μου φαινόταν τραγικά δύσκολο
Επίσης δεν μπήκα ποτέ στο trip της συνεχούς αναβάθμησης του i-phone μου, καθώς το 6s που έχω μέχρι σήμερα καλύπτει άνετα τις ανάγκες μου. Ήμουν στο χώρο και μπορώ να διακρίνω αρκετά καλά (πιστεύω) όλο το εμπορικό παιχνίδι που παίζεται. Μη υποκύπτοντας εύκολα στις σειρήνες των "νέων μοντέλων".
Πάμε τώρα 4-5 ημέρες πριν. Όπου θέλοντας να ενεργοποιήσω εκ νέου μία σύνδεση που είχα από παλιά, ήθελα μία οικονομική συσκευή. Πήρα ένα φτηνό (ή οικονομικό για όποιον το προτιμάει) HYAWEI. Αξίας 170Ε που με μία έκπτωση που "έτρεχε" το πήρα τελικά 100. Pas mal.
Από τις πρώτες ώρες της χρήσης του (το σετάρισμα κλπ.) επιβεβαίωσα αυτό που είχα δει πρόσφατα, το ότι δηλαδή το menu του έχει έθει απίστευτα κοντά σε αυτό των i-phones. Πράγμα απίστευτα καλό. Δεν είναι κακό να "αντιγράφεις" κάτι που είναι εξόφθαλμα καλύτερο από αυτό που ήδη έχεις. Ακόμα καλύτερο είναι το να αντιγράφεις και να βελτιώνεις. Κάτι στο οποίο υπενθυμίζω ότι οι Ασιάτες είναι "μανούλες".
Ήταν εξαιρετικά ανακουφιστικό, το να αλλάζεις "οικοσύστημα" και να μπορείς να δουλέψεις. Να σου φαίνεται αρκετά εύκολο το πως θα κάνεις τι.
Ο επόμενος "εφιάλτης" μου ήταν το πως θα περνούσα ό,τι είχα στο i-phone, στο Huawei. Με λίγη προσπάθεια και τη βοηθεια της Google, το κατάφερα και αυτό. Μέσω Google e-mail, μέσω Google drive, κλπ. Όχι ότι πιο απλό (καθώς οι δυνατότητες είναι πραγματικά απεριόριστες) αλλά εφικτό.
Κατέληξα τελικά να κάνω ένα εύκολο "πέρασμα" από το ένα σύστημα στο άλλο. Κάτι που πριν λίγα χρόνια θα προκαλούσε νευρικό κλονισμό σε όποιον το προσπαθούσε και δεν ήταν mobile-phone-guru.
Άψογα.
Είδα δηλαδή ότι πλέον, τα δύο συστήματα έχουν έρθει πολύ κοντά σε επίπεδο εμπειρίας χρήστη. Και το καθένα φυσικά έχει τα θετικά του σημεία. Μένω σε αυτά, δεν με απασχολούν τα αρνητικά.
Από την μία συσκευές με εξαιρετική ποιότητα κατασκευής και εξαιρετική συνεργασία software-hardware. Από την άλλη ένα ολόκληρο πακέτο συσκευών, για να βρεις αυτή που καλύπτει καλύτερα τις ανάγκες σου σε τιμές πολύ πιο "προσγειωμένες". Ή πολύ πιο "value for money" αν προτιμάτε. Και με κάποιες δυνατότητες που αν και είναι trivial, ακόμα λείπουν από το i-phone (π.χ το γιατί ποτέ δεν είχαν δυνατότητα για δύο SIM, ποτέ δεν το κατάλαβα...).
Ποιό είναι το point; Αφενός το ότι ο φανατισμός δε χαρακτηρίζει κατ΄εμέ την ανωτερότητα των αντικειμένων, αλλά τα ψυχολογικά θέματα των ιδιοκτητών τους.
Αφετέρου το ότι επειδή σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει η "απόλυτη αλήθεια" είναι παντελώς άκυρο το να πέφτουν οι προσβολές σαν το χαλάζι ένθεν και ένθεν.
Τέλος το ότι όταν φανατίζεσαι με κάτι, χάνεις απείρως πολλές ευκαιρίες του να μάθεις πράγματα, του να αποδεχτείς καλύτερες εναλλακτικές, του να χαρείς ακόμα περισσότερο με τα όποια hobby σου.
Πηγαίνω να τηγανίσω κανένα αυγό τώρα, γιατί ο γιός μου θα μου φάει το πόδι. Είναι φανατισμένος με το μεσημεριανό φαγητό, όσον και εάν προσπαθώ να τον πείσω ότι η αποχή (με μέτρο) από το φαγητό μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα
